Η λέξη «μίζα» στη γλώσσα της μηχανής, αλλά και της πολιτικής εσχάτως, σημαίνει κινητήρια δύναμη. Κάθε μηχανή, άρα και η κρατική, για να πάρει εμπρός, χρειάζεται τη μίζα: Αυτό το μαγικό κουμπί, που υπάρχει σε αναγραμματισμό μέσα στη λέξη Ζίμενς, και μάλιστα σε πληθυντικό αριθμό. Η λέξη «πατρίδα», μάς δίνει σε αναγραμματισμό τη λέξη «παρτίδα». Έτσι, από γη πατέρων, γίνεται «παίγνιο» κάποιων «εθνοπατέρων», που στο όνομά της θησαυρίζουν.   

Με αμέτρητα αρνητικά ερεθίσματα στην σκιά της οικονομικής κρίσης μάταια έψαξα να βρω περιβαλλοντικά σκιρτήματα ελπίδας, να συμπεριλάβω σε αυτό το άρθρο μου, αφιέρωση στην φετινή παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος της 5ης Ιουνίου. Την πρωτομαγιά ολοκλήρωσα την σύνταξη αυτού του άρθρου με το τραγικό δυστύχημα της εξέδρας της ΒΡ στο κόλπο του Μεξικού με την πρωτοφανή οικολογική καταστροφή που προκάλεσε. Από τις φωτογραφίες της Greenpeace επέλεξα την διπλανή να συνοδεύσει τους προβληματισμούς που σας καταθέτω.

Τιμούμε την ιστορική ηρωϊκή, φωτεινή επέτειο της Μάχης του Σκρά. Όμως σήμερα δεν πανηγυρίζουμε. Μνημονεύουμε εμπερίσκεπτοι. Γιατί κρίση δεινή μας στροβιλίζει στη δίνη  της. Κρίση δημοσιονομική και οικονομική, κρίση κοινωνική και προπάντων ηθική. Κρίση ακόμη πιο δεινή γιατί στην τρομερή δίνη παγιδευθήκαμε μόνοι μας- η Ελλάδα και οι Έλληνες . «Ο τρώσας και ιάσεται  », συνεπώς. Όποιος πλήγωσε θα γιατρέψει την πληγή. Μπορεί.

Συγκλονισμός που με ταξίδεψε στο χρόνο πίσω, στο παρελθόν. Κι ήταν κάτι πιο δυνατό κι από τα εφηβικά όνειρα. Κάτι πιο πέρα από τα ως εκείνη τη στιγμή όριά μου. Ήταν ο μέγας Έρωτας. Έρωτας που με απέσπασε από το σήμερα εκείνου του ταξιδιού πηγαίνοντάς με στους χρόνους της μυθολογίας. Που με ταξίδεψε στην ιστορία της προγονικής γης μου. Στη δόξα της φυλής, στον πολιτισμό της. Και στη μεγάλη τραγωδία. Στην τραγωδία της άλωσης. Στην άλωση της Πόλης, στην άλωση της Τραπεζούντας.

Ζήμενς -  Μήζε-ν-ς. Είδατε πόσο εύκολο είναι; Με ένα απλό αναγραμματισμό. Έστω και ανορθόγραφο.
Π
Πως το είπε ο Καίσαρας; Να είναι και να φαίνεται τίμια. Και γέλασε στην αρχαία Ρώμη το χείλι του κάθε πικραμένου.
Π
Οργίζονται και σοκάρονται, λέει, στο ΠΑΣΟΚ από την ομολογία Μαντέλη.  Κάνουν σαν «απατημένοι σύζυγοι» που τα μαθαίνουν τελευταίοι…

Αλαλούμ στη γλώσσα του θεάτρου σημαίνει το μέρος εκείνο της παράστασης, όπου οι ηθοποιοί λένε και κάνουν ό,τι θέλουν για να δημιουργήσουν σκόπιμα μια εικόνα απόλυτης σύγχυσης. Το αλαλούμ πέρασε από το θέατρο στη ζωή του τόπου. Όλη η χώρα, για χρόνια τώρα είναι ένα αλαλούμ με διευρυμένη τη σημασία του όρου. Το επίδομα της «κοινωνικής αλληλεγγύης» π.χ. το πήραν άνθρωποι με βίλες και με χιλιάδες ευρώ σε καταθέσεις, ενώ δεν το πήραν νοικοκυριά, που το είχαν όντως ανάγκη.

Aλληλεγγύη
Τι να του πω του Παναγιώτη, πως μπορώ να του δώσω κουράγιο; Κοντά 45 χρονών και με δυο παιδιά. Ξαφνικά και απρόσμενα βρέθηκε χωρίς δουλειά. Το εργοστάσιο έκλεισε και απέμειναν ανοιχτές όλες του οι ανάγκες, του σπιτιού, των παιδιών με τα φροντιστήρια και της Τράπεζας με τις δόσεις του στεγαστικού δανείου.
Η κρίση! Και για τον Παναγιώτη, που ψάχνει και δεν βρίσκει δουλειά, η κρίση δεν είναι χρηματιστηριακή, μήτε των αγορών, μήτε των τραπεζών, ούτε έχει να κάνει με το έλλειμα της χώρας. Γι’ αυτόν, δεν είναι πια απρόσωπη και μακρινή. Είναι το απόλυτο αδιέξοδο, η κατάρρευση του κόσμου, τα σκοτωμένα όνειρά του.

Τον Μάιο του 1980 εντυπωσιασμένος από τον 136ο ψαλμό του Ψαλτηρίου, καταχωρισμένο μουσικά στον "Όρθρο" του Αθ. Καραμάνη, πρωτοψάλτης τότε του Μητροπολιτικού Ναού της Θεσσαλονίκης, μουσική παραλλαγή από τη σύνθεση του Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος σε γ’ ήχο, καταπιάστηκα να τον μεταφράσω και στη συνέχεια να δώσω την ίδια μουσική επένδυση στους μεταφρασμένους στίχους με μικροπαραλλαγές –αυτές που απαιτούσε ο νεοελληνικός λόγος. Το κείμενο το δημοσίευσα στο περιοδικό "Μελέτες" της Θεσσαλονίκης με το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσα τότε Θάνος Διομήδης, όπως το βλέπετε στην παρακείμενη φωτοτυπία (βλέπε και την α’ σελίδα της μουσικής πάρτας στην ευρωπαϊκή σημειογραφία).

Οι πρώτοι Έλληνες που αποβιβάστηκαν στην Αυστραλία, ήταν εφτά νεαροί από την Ύδρα, οι οποίοι έφτασαν το 1828, καταδικασμένοι σαν πειρατές από την αγγλική Δικαιοσύνη. Η ανακάλυψη πλουσίων κοιτασμάτων χρυσού προσέλκυσε πολλούς μετανάστες από χώρες της Ευρώπης, όχι όμως και από την Ελλάδα. Το 1880 υπήρχαν περίπου 150 Έλληνες, παρόλο που, στο μεταξύ ο συνολικός πληθυσμός της χώρας είχε σχεδόν τριπλασιαστεί –κυρίως λόγω των μεταναστών. Αυτοί που έθεσαν ουσιαστικά τα θεμέλια της ελληνοαυστραλιανής παροικίας και, προκάλεσαν το φαινόμενο της αλυσιδωτής μετανάστευσης, το οποίο οδήγησε στην αύξηση του ελληνικού στοιχείου στην Αυστραλία, ήταν κυρίως από τα Κύθηρα, την Ιθάκη και το Καστελόριζο.

Εντυπώσεις βαθιά χαραγμένες στο νου και στην καρδιά. Ακρογιαλιές, βουνοκορφές δεμένες με την οργιαστική βλάστηση, που τόσο χαρακτηριστικά οι δικοί μας, οι παλαιοί μας τα είχαν αποτυπωμένα στα λυρικότατα τραγούδια μας… Παντού απομεινάρια από τον παλιό καλό καιρό, από τη γεμάτη σφύζουσα καθημερινή ζωή των προγόνων μας. Όπως ακριβώς μας τα ‘λεγαν οι παλιοί κ’ εμείς δεν μπορούσαμε να τα πιστέψουμε. Μα και όπως μας τα διηγήθηκαν οι γονείς μας, όταν μετά από τόσες δεκαετίες λαχτάρισαν να ξαναδούν το σπίτι, την αυλή, τη γειτονιά τους, δρόμους των παιδικών τους χρόνων.