Του Νίκου Σιάνα. 

Λίγες μόλις ημέρες μετά την άφιξη του στην Σαμψούντα (19 Μαϊου 1919) ο Μουσταφά Κεμάλ ζήτησε και συναντήθηκε στην πόλη Χάβζα με τον κακούργο συμμορίτη Τοπάλ Οσμάν προκειμένου να του δώσει εξουσιοδότηση, χρήματα, όπλα και οδηγίες για να τελειώσει μια για πάντα με τους Έλληνες του Πόντου. Η συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαϊου και η συνομιλία των πρωτεργατών της ποντιακής γενοκτονίας ήταν σε γενικές γραμμές, σύμφωνα με τον Τούρκο ιστοριογράφο Sener Gemal, η ακόλουθη:

Γράφει η Κωνσταντίνα Γεράκη.

Κάθε χρόνο συνηθίζω να γράφω για την πιο σημαντική γιορτή του χρόνου (για μένα), για την ημέρα που είναι αφιερωμένη στο πιο αγαπημένο πλάσμα του πλανήτη, τη μητέρα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψεις για ένα θέμα για το οποίο έχουν γραφτεί τόσα πολλά, που ποτέ όμως δεν εξαντλείται γιατί αφορά την πιο ουσιαστική σχέση της ζωής μας.

Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές ,οι "αριστεροί'' ανεβάζουν τους τόνους των αντιδεξιών αντανακλαστικών.
Όλο και περισσότερο χρησιμοποιούν τις λέξεις κλειδιά Γυάρος, Μακρόνησος, κλπ. όλο και περισσότερο αναφέρονται στο ληστρικό κεφάλαιο και τον Μάρξ ! Θαρρείς και ο κόσμος δεν ξέρει ποιά Κυβέρνηση εξυπηρέτησε καλύτερα τα Γερμανο-Αμερικανικά συμφέροντα τα τελευταία χρόνια.

Του Ανδρέα Μακρίδη.

Τον Ιανουάριο του 2004, λίγο πριν τις εκλογές, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε παρουσιάσει από το Λαύριο μια τολμηρή πρόταση για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων: Είχε προτείνει για τους άνεργους νέους μέχρι 25 ετών, να εξασφαλιστεί η δυνατότητα απορρόφησής τους στον ιδιωτικό τομέα για τέσσερα χρόνια, χωρίς ασφάλιση. Άμεση υπήρξε τότε η αντίδραση της ΝΔ: Ο Γιώργος Σουφλιάς είχε πει πως ο Γ. Παπανδρέου “διαταράσσει την κοινωνική γαλήνη της χώρας”, ενώ ο Γ. Αλογοσκούφης είχε απαντήσει πως “η πρόταση ανακατανέμει την ανεργία μεταξύ των ηλικιακών ομάδων”. Τι θα απαντούσε άραγε σήμερα η ΝΔ, σε μία τέτοια πρόταση;

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

Κλήθηκα νωρίς ένα βράδυ του Φθινοπώρου του ’92 να δω ιατρικά την κυρά Μαρία, στο σπίτι του γιου της Κώστα. Το κουρασμένο κορμί της υπέργηρης, βασάνιζαν από χρόνια τα αρθριτικά της, με μόνιμους πόνους στις κινήσεις που γίνονταν σχεδόν ανυπόφοροι όταν επρόκειτο να χαλάσει ο καιρός!

Άρθρο της τ. βουλευτή Κιλκίς και πρόεδρου του Δ.Σ. του ΚΕΘΙ Ειρήνης - Ελένης  Αγαθοπούλου με αφορμή και σε απάντηση άρθρου του κ. Ανδρέα Μακρίδη, που δημοσιεύσαμε στην ΠΡΩΙΝΗ της Τρίτης 8 Μαΐου.

Οι θεσμοί της τεκνοθεσίας και της αναδοχής ανηλίκων αποτελούν μείζονος σημασίας θεσμούς παιδικής προστασίας, σε όλο τον κόσμο. Στη χώρα μας, οι διαδικασίες αυτές, μέχρι εχθές, ήταν ιδιαίτερα θολές, επίπονες και χρονοβόρες, για όποιον αποφάσιζε να τις ακολουθήσει. Σε μια προοδευτική και σύγχρονη κοινωνία όμως, δεν θα έπρεπε να νοείται να υπάρχουν παιδιά για χρόνια κλεισμένα σε ιδρύματα και ταυτόχρονα υποψήφιοι γονείς που για χρόνια περιμένουν επί ματαίω.

Γράφει ο Μιχάλης Αρκούδας (Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής Μακεδονίας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών «ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ»).

Τιμούμε σήμερα την ιστορική ηρωϊκή, φωτεινή επέτειο της Μάχης του Σκρά. Μιας Μάχης (17 Μαΐου - 30 Μαΐου του 1918), που θεωρείται μια από τις σημαντικότερες νικηφόρες εκείνες του ελληνικού στρατού, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντίπαλος ήταν ο βουλγαρικός στρατός και διεξήχθη στην ομώνυμη σήμερα περιοχή της Περιφερειακής Ενότητας Κιλκίς.

Ξεφυλλίζοντας ένα κιτρινισμένο άλμπουμ φωτογραφιών στάθηκα ιδιαίτερα σε μια  πολυπρόσωπη μαθητική φωτογραφία, που είχε και σχετική σημείωση.
«Δημοτικό σχολείο Ευκαρπίας, έτος 1929».

Άρθρο του Αναστάση Καραμπογιά, Δικηγόρου, αντιπροέδρου της Δημοκρατικής Ευθύνης. 

Οι Ακρίτες στα χρόνια του Βυζαντίου ήταν οι φύλακες των ανατολικών συνόρων, καθώς φύλαγαν τις «άκρες» από τις εξωτερικές απειλές. Τη σημερινή εποχή οι σύγχρονοι Ακρίτες προσφέρουν υψηλές υπηρεσίες στην Ελλάδα, καθώς φυλάσσουν με ζέση και αυταπάρνηση τα σύνορα της πατρίδας μας.

Γράφει ο Κώστας Πινέλης. 

Η επιστημονική κοινότητα  είναι διχασμένη σχετικά με τα όρια μεταξύ γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης, ο επίσημος ορισμός που δίνουν τα Ηνωμένα Έθνη για την εθνοκάθαρση είναι «το να καταστήσει κάποιος μια περιοχή εθνικά ομογενοποιημένη, χρησιμοποιώντας μέσα όπως τη βία και τον φόβο, προκειμένου να διώξει από την περιοχή εκείνους τους πληθυσμούς που ανήκουν σε μια άλλη εθνική ή φυλετική ομάδα».