Σε δριμεία καταγγελία για τη ρύπανση του Αγιάκ προβαίνει ο πρόεδρος του Συλλόγου Κιλκισιωτών Αθήνας Βασίλης Κωνσταντινίδης.
Υποδεικνύει και  τους υπαίτιους της ρύπανσης. Βιομηχανίες της ΒΙΠΕ που ρίχνουν ανεπεξέργαστα τα λύματά τους και οικισμοί - δημότες που στέλνουν τους υπονόμους τους στο πανέμορφο κάποτε ποτάμι.

Σε κάθε στροφή του οδικού μας δικτύου, χωρίς να σπανίζουν και στις ευθείες, το ντεκόρ με τα εκκλησάκια στη μνήμη των νεκρών της ασφάλτου, προκαλεί πέραν της συγκίνησης και πολλά ερωτήματα.  το κυρίαρχο: μπορούσε να αποφευχθεί η ανθρωποθυσία;

Κοντεύει δεκαετία από τότε που η Ε. Ένωση θέσπισε κανόνες και όρια στην εργασία των ιατρών. Απαγορεύοντας την πέραν των 48 ωρών εργασία εβδομαδιαίως για τον απλούστατο λόγο ότι και οι γιατροί είναι άνθρωποι, αυξημένης ευθύνης μάλιστα και χρειάζονται ξεκούραση όπως κάθε εργαζόμενος.

Το 1975 ο διοικητής της μονάδας που υπηρετούσα -ανχης τότε- Λαζαρίδης, καλή του ώρα όπου και βρίσκεται, δεν υπέγραφε καμμία άδεια μικρή ή μεγάλη δεν είχε σημασία, αν πρώτα δεν απαντούσε ο υποψήφιος αδειούχος σε δύο τρεις απλές ερωτήσεις ιστορικού περιεχομένου, σχετικές με τον τόπο καταγωγής του στρατιώτη. Φυσικά η  “μέθοδος” αυτή δεν άρεσε καθόλου, υποχρέωνε όμως κάθε υποψήφιο αδειούχο να ρίξει μια ματιά στα βιβλία για παν ενδεχόμενο.

Ιδού λοιπόν που ξεκίνησε και συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς η …αποκέντρωση. Το γκουβέρνο μεταθέτει αρμοδιότητες από το κεντρικό κράτος στην τοπική αυτοδιοίκηση. Με μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν μεταφέρει και τους αντίστοιχους πόρους. Καλή ώρα όπως με τις προνοιακές δομές. Ένα εκατομμύριο το κόστος λειτουργίας, ακριβώς με το 1/3 - κι εκείνο από χρήματα της Ε.Ε- χρηματοδοτεί το κράτος. Για τα υπόλοιπα; Να κόψει το κεφάλι της η «σπάταλη» αυτοδιοίκηση. Εναντίον της οποίας εκστρατεύουν και μερικοί γονείς που δεν αντιλαμβάνονται ποια είναι η ρίζα του κακού.

Πριν από πολλά χρόνια ανέβηκα οδικά βόρεια της Κομοτηνής και σταμάτησα σε ξέφωτο του δάσους. Υπήρχαν τραπεζόπαγκοι, παγκάκια και διάφορες κατασκευές γύρω από τα δένδρα.
Ξεχώρισα μια πινακίδα που έγραφε «αισθητικό δάσος» που διέγειρε  όλες μου τις αισθήσεις και έμεινε στην καρδιά μου.

Πρωτίστως οικονομικό, λένε,  το πρόβλημα της ακρίβειας. Οι μηχανισμοί ελέγχου των τιμών προ πολλού αποσύρθηκαν ως ντεμοντέ στις νέες συνθήκες «ελεύθερης» αγοράς. Η οποία όμως τώρα καταγγέλλεται ως ασύδοτη. Και τα όρια μεταξύ ελεύθερης και ασύδοτης ουδείς μπορεί να καθορίσει.
Εντάξει, αν ένα κιλό ντομάτα κοστίζει 10 ευρώ, τότε προφανώς η αγορά είναι ασύδοτη. Αλλά μετά τα δυο ευρώ - κάποτε παραμονές Πάσχα, ανέβαινε μέχρι 500 δρχ η τιμή της- σε ποιο όριο αλλάζει κατηγορία η «ελεύθερη»;
Οι μεγάλοι σίγουρα εκμεταλλεύονται τη θέση τους στην αγορά και όταν ο ανταγωνισμός απουσιάζει, ανεβάζουν τις τιμές κατά το συμφέρον τους.
Αλλά και οι μικροί δεν πάνε πίσω. Αμυνόμενοι λένε. Αλλά οι μόνοι πραγματικοί αμυνόμενοι - ανοχύρωτοι μάλιστα- είναι οι καταναλωτές.
Η αγορά μοιάζει αρένα όπου διαγωνίζονται θηρία.
Τελικά είναι μόνο θέμα οικονομικό ή πρωτίστως θέμα πολιτισμού;

Στην Ελλάδα όλοι είμαστε ίσοι ενώπιον του νόμου και των αρχών, πλην ορισμένων που είναι πιο ίσοι από τους άλλους.
Η πικρή αυτή αλήθεια αποδείχτηκε μια ακόμα φορά με τη σύλληψη και διανυκτέρευση μιας 68χρονης γιαγιάς στην Αστυνομία λόγω χρέους 146.74 ευρώ στο Δημόσιο.
Δεν θα βρείτε έστω και ένα πολίτη της χώρας αυτής που δεν θα γελάσει πικρά με την ανάγνωση της είδησης αυτής. Κι όχι διότι λείπει το φιλόνομο πνεύμα. Αλλά διότι η άτυχη και οπωσδήποτε απρόσεκτη γιαγιά διέπραξε βαρύτερο αμάρτημα από την μη καταβολή των 146,74 ευρώ. Χρωστούσε λίγα! Αν χρωστούσε 146 εκατομμύρια όχι μόνο δεν θα αντιμετώπιζε το φάσμα της διανυκτέρευσης σε κελί, αλλά θα αποτελούσε επίλεκτο μέλος της κοινωνίας. Τόσο επίλεκτο ώστε παρέχοντας και μικρό ποσοστό  των οφειλόμενων  σε μαύρα κομματικά ταμεία μέχρι και διαμορφωτές της πολιτικής ζωής του τόπου θα είχαν αναγορευτεί.

Όταν το 2004 το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές μεταξύ των αιτιών της ήττας, οι πολίτες ανέφεραν το ότι το κίνημα έχασε τις κοινωνικές του ευαισθησίες, το στίγμα του, τη φυσιογνωμία του και στελέχη του εκτός της αλαζονικής των συμπεριφοράς, εμπλέκονταν ενδεχομένως και σε φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς. Η 8ετία Σημίτη εκτός από τα μεγάλα έργα στη χώρα, την ένταξη στην ΟΝΕ και την είσοδο της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άφησε στο ΠΑΣΟΚ σαν μια κληρονομιά, ένα μπαούλο το οποίο από τη στιγμή που άρχισε να ανοίγει, βγήκαν στην επιφάνεια φαινόμενα διαφθοράς όπου εμπλέκονται στελέχη του (Ζήμενς).

Από που αντλούν οι εργοδότες το δικαίωμα να αρνούνται σε βουλευτή την εισοδο σε εργοστάσιο για να ενημερωθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους για τις συνθήκες εργασίας ; αναρωτήθηκαν τα στελέχη του Κ.Κ.Ε στην χθεσινή συνέντευξη τύπου.
Προφανώς ρητορική η ερώτηση. Διότι η απάντηση είναι πασίγνωστη. Από εκεί ακριβώς που αντλούν το “δικαίωμα” οι εφτά εταιρείες γάλακτος να λειτουργοπύν το καρτέλ τους κάνοντας την ζωή κόλαση σε παραγωγούς και καταναλωτές. Από εκεί που λαμβάνουν το “ελεύθερο” οι κάθε λογής κερδοσκόποι να βάζουν χέρι στην τσέπη μας όχι μόνο ανεμπόδιστοι, αλλά και επιδοτούμενοι.
Από εκεί που αντλούν το δικαιωμα πράσινοι και γάλάζιοι ενώ καίγεται ο τόπος, εκείνοι να ασχολούνται δήθεν έκπληκτοι αν οι ταμίες τους πήραν - και με ποιο τρόπο-μαύρο χρήμα.
Ποιος δίνει τα δικαιώματα αυτά; Μα ο λαός φυσικά. Με τις επιλογές του στις κάλπες.