Σε χωριό του νομού επειδή δεν θέλουν την πολλή συνάφεια με τους ομογενείς - ακόμα και νεκρούς-  βρήκαν τον τρόπο να ξεχωρίσουν την «ήρα από το στάρι». Οι ομογενείς αγόρασαν ένα χωράφι δίπλα στα νεκροταφεία, λειτουργεί ως νεκροταφείο ομογενών, αλλά ο διαχωριστικός φράχτης ζει και βασιλεύει.

Από πριν, υποσυνείδητα κι αργότερα ενσυνείδητα, ο σχεδιασμός του ταξιδιού πίσω στο Χρόνο – Τόπο της καταγωγής μου. Όπου η γλώσσα μου: Θάλασσα, Μαύρη, Εύξεινος, Εύξεινος Πόντος, Πόντος – Πατρίδα προγονική. Θάλασσα και βουνά η γη των προγόνων και ποτάμια ιριδένια, χυμένα πλούσια σ’ αυτό εκεί το, σαν πελώρια λιμνοθάλασσα, βορεινό κομμάτι της Μεσογείου. Γη ταξιδίων μας από το θαυμαστό ταξίδεμα του Φρίξου και της Έλλης.

Είναι συνταρακτικές οι καταγγελίες των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Κιλκίς. Για πρώτη φορά καταγγέλλονται ελλείψεις ακόμα και σε γάζες, σε οξυζενέ, σε γάντια, σε βαμβάκι, σε…Αναρωτιέται κανείς ένα τόσο σπάταλο κράτος, ειδικά στον χώρο της υγείας όπου μέσω των προμηθειών δισεκατομμύρια ευρώ του λαού καταλήγουν σε λίγες εταιρείες και τα κάποια  ψίχουλα στα «δουλικά» τους, αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατό να διυλίζεται ο κώνωπας και να μένουν χωρίς τα καθημερινά χρειώδη υλικά τα νοσοκομεία μας…

Η καθυστέρηση στην πληρωμή της προκαταβολής στους παραγωγούς δημητριακών και όσα διαδραματίζονται στο Κιλκίς το τελευταίο μήνα είναι διδακτικά από πολλές πλευρές. Διδακτικά σε όσους επιθυμούν να διδαχτούν. Οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως απλά μπορούν να ελπίζουν ότι ο λαός έχει ασθενή μνήμη, οπότε δεν κινδυνεύουν από την τιμωρία του.

Με αφορμή την 8η Μαρτίου ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα ο κ. Παύλος Πασσαλίδης έκανε την ακόλουθη δήλωση: Γιορτάζουμε σήμερα όπως έχει καθιερωθεί την παγκόσμια ημέρα η οποία αφιερώνεται στις γυναίκες όλου του κόσμου. Ευχόμαστε ό,τι καλύτερο σε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Ο σημαντικός  ρόλος τον οποίο επιτελούν καθημερινά είτε ως επαγγελματίες, είτε ως μητέρες είτε ως προσωπικότητες που ασκούν κάθε λογής εξουσία αποτελούν την απόδειξη για το τι μπορούν να πράξουν οι γυναίκες σε όλα τα επίπεδα της ζωής.

Α’ Μέρος
“Η φωνή της Κερύνειας” είναι η ονομασία της χορωδίας των προσφύγων της Κερύνειας, λαμπρής πόλης στα κατεχόμενα από τους Τούρκους εδάφη της Κύπρου, με έδρα της την πρωτεύουσα του νησιού, τη Λευκωσία. Ιδρύθηκε στα 1992, διοργάνωσε μέχρι σήμερα μεγάλο αριθμό καλλιτεχνικών και αγωνιστικών εκδηλώσεων και στο νησί και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη -Αυστρία, Αγγλία, Ουγγαρία, Νορβηγία, Βέλγιο και Γερμανία. Πρωταρχικός σκοπός της η λευτεριά της Κερύνειας, της γενέτειράς τους. Γράφουν στο πρόγραμμά τους στην κοινή εκδήλωση με τη χορωδία του Μουσικού Συλλόγου Κιλκίς: “Αμετάθετος στόχος της χορωδίας είναι να τραγουδήσει τα Ελευθέρια κάτω από το κάστρο στο γραφικό λιμανάκι της Κερύνειας”.

Δεν είναι η πρώτη φορά,  που επισημαίνουμε το θεσμικό και διοικητικό κενό της πλήρους απουσίας του κράτους από την περιφέρεια. Ποιος εκφράζει άραγε το κράτος στο ν. Κιλκίς; Οι κυβερνητικοί βουλευτές όχι. Ο Υπουργός ή υφυπουργός είναι αρμόδιος μόνο για τα θέματα της αρμοδιότητάς του και ουδέν πλέον.

Μια φορά κι έναν καιρό…
Μάλλον όχι, η δική μας ιστορία δεν ξεκινάει με μια τόσο κλισέ φράση. Σε μια συνηθισμένη πόλη, λοιπόν, μέσα σε ένα συνηθισμένο σπίτι, ζούσε μια συνηθισμένη οικογένεια. Μέλος αυτής της οικογένειας όμως ήταν ένα ασυνήθιστο αγόρι. Ο ήρωάς μας λέγεται Ρωμύλος Πεντακαθαρίδης μόνο που το όνομα του δεν έχει καμία σχέση με τον ίδιο. Τον Ρωμύλο στο σχολείο τα παιδιά τον κορόιδευαν και όποτε περνούσε από δίπλα τους λέγανε, παιδιά δείτε έρχεται ο Ρωμύλος ο βρομύλος. Γιατί τα παιδιά τον φώναζαν έτσι θα το μάθουμε αργότερα.

Το ερώτημα απευθύνεται στον Διοικητή της Αγροτικής Τράπεζας Δ. Μηλιάκο, κουμπάρο του πρωθυπουργού όπως αναφέρει το πολιτικό ρεπορτάζ.
Όταν ο πρωθυπουργός και κουμπάρος σας Κ. Καραμανλής ανακοίνωσε στις 14 Νοεμβρίου το άτοκο δάνειο υπέρ ποίων αποφάσισε; Υπέρ των παραγωγών δημητριακών ή υπέρ των Ενώσεων;

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο ποταμό με τη μικρή του συνοδεία στις 22 Φεβρουαρίου 1821, την προηγουμενη ημέρα, 21 Φεβρουαρίου, είχε γίνει στο Γαλάτσι η πρώτη ένοπλη σύγκρουση Ελλήνων και Τούρκων. Σύμφωνα με τις μυστικές διαταγές του Υψηλάντη ο Έλληνας στρατιωτικός Βασίλειος Καραβιας -που ασκούσε με μικρή δύναμη αστυνομικά καθήκοντα- διαθέτοντας τότε περίπου 150 ένοπλους Έλληνες και δύο κανόνια, παρουσιάσθηκε στην κατοικία του Τούρκου συνεδέλφου του και του ζήτησε να παραδώσει τα όπλα και να φύγει από το Γαλάτσι. Εκείνος αρνήθηκε και σκότωσαν τον Έλληνα σημαιοφόρο. Ακολούθησε πεισματώδης μάχη που κράτησε εννέα ώρες και κατέληξε σε νίκη των Ελλήνων.