Γράφει ο Τάσος Γιοβανούδης.

Μη νομίζετε πως μόνο στο Παλατιανό χαρτόπαιζαν εκείνο το διάστημα. Ελάτε να δούμε μαζί τί συνέβαινε στα casino των διπλανών χωριών.
Στη δεκαετία του εβδομήντα στην Ευκαρπία γινόταν μεγάλο πανηγύρι, στις 8 Σεπτεμβρίου.
Τρείς ημέρες πριν το πανηγύρι (5-9-1969), ο Παράς. ιδιοκτήτης της ταβέρνας που βρισκόταν στην έξοδο του χωριού, ζήτησε από την αστυνομία την απαραίτητη άδεια λειτουργίας του καταστήματός του με ορχήστρα, καθώς και εγκεκριμένες τιμές πώλησης ποτών και εδεσμάτων, για την χοροεσπερίδα.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Η λίμνη της Δοϊράνης ταυτίζεται με την «Πρασιάδα» λίμνη των αρχαίων, η οποία όφειλε το όνομα της στο βαθύ πράσινο χρώμα που έδινε στην επιφάνειά της ο αντικατοπτρισμός της καταπράσινης φύσης που την περιέβαλλε. Ο Ηρόδοτος στο πέμπτο βιβλίο του αναφερόμενος στους κατοίκους της λίμνης και τις καλύβες τους έγραφε ότι στη μέση της λίμνης έστηναν ψηλούς σταυρούς και πάνω σε αυτούς τοποθετούσαν σανίδες, φτιάχνοντας καλύβες με στενή είσοδο που συνδέονταν με τη στεριά μέσω γέφυρας.

Γράφει o Μάκης Ιωσηφίδης, δάσκαλος.

Τι θα γίνει τελικά με σας βρε κουτά; Πάλι εκπλαγήκατε με την Καϊλή και την Σπυράκη; Σιγά το πράμα βρε. Απορώ που δεν προσαρμοστήκατε ακόμα εδώ και τόσα χρόνια. Και καλά οι νέες γενιές, τώρα βγαίνουν στο κλαρί, δικαιούνται να μην ξέρουν. Εσύ όμως ρε εξηνταεβδομηνταφεύγα; Από την δολοφονία του Καποδίστρια και μετά, εδώ και διακόσια χρόνια σε κυβερνούν τα πολιτικά τζάκια με τους αδίστακτους εκπροσώπους τους, απόγονους των κοτσαμπάσηδων και των τσιφλικάδων της Τουρκοκρατίας.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι πάντοτε ένα θλιβερό γεγονός, είτε αυτός ανήκει στους κοινούς θνητούς είτε στους γαλαζοαίματος, όπως αποκαλούνται τα άτομα που ανήκουν σε βασιλικούς οίκους. Προφανώς και ο «νεκρός δεδικαίωται από της αμαρτίας», όπως γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του ο Απόστολος Παύλος, εννοώντας ότι ο αποθανών λυτρώνεται γιατί δεν μπορεί πλέον να αμαρτήσει, όμως τις αμαρτίες του εκλιπόντος έκπτωτου μονάρχη και της οικογένειας του τις έχει πληρώσει πολύ ακριβά ο ελληνικός λαός και δεν πρόκειται να τις ξεχάσει.

Γράφει ο Κώστας Πινέλης.

Το Ευρωκοινοβούλιο βρίσκεται στην δίνη των αποκαλύψεων για το Qatar Gate με την εμπλοκή και μίας Ελληνίδας πολιτικού της, Ευανθίας (Εύας) Καϊλή η οποία κρατείται προσωρινά και αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες για διαφθορά, ξέπλυμα μαύρου χρήματος και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.
Είδε λέει τα λεφτά, τα τούβλα όπως λέμε στην καθομιλουμένη και απόρησε! question / étonnementπου λένε και οι γάλλοι. Αναφώνησε «α! attention! Και έδωσε τη βαλίτσα με τα πακέτα στον μπαμπά να τα μεταφέρει ποιος ξέρει που…
Το Ευρωκοινοβούλιο βρίσκεται στη δίνη των αποκαλύψεων.
Η Καϊλή μαζί με άλλα πέντε άτομα συνελήφθησαν πριν λίγες ημέρες σε υπόθεση δωροδοκίας από το Κατάρ για να επηρεάσει τη λήψη αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το Κατάρ που κατά την Καϊλή έκανε σημαντικά βήματα για τα εργατικά δικαιώματα…
Αυτά όλα κι όλα, χωρίς καμιά πολιτική εκτίμηση –έστω και επιδερμική. Κουβέντα (με την ευκαρία, αλλά και γενικότερα) για τα 10άδες πανό του είδους “15.000 νεκροί για 5.760 λεπτά ποδοσφαίρου — Ντροπή σας
Στο μεταξύ η Ευανθία μας, αγαπημένο “μπουμπούκι” των αστικών ΜΜΕ “σοσιαλίστρια” και “δημοκράτις” του ΠΑΣΟΚ κάνει τις ντρίπλες της για να βγει λάδι στη σαπίλα ενός συστήματος που η διαφθορά και η δυσωδία ξεχειλίζει και να μη γίνει ένας ακόμη αποδιοπομπαίος τράγος του συστήματος, ακόμη και στυμμένη λεμονόκουπα –Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια…
Η Ευανθία μας, η Ευούλα μας που πριν κάποια χρόνια είχε υποστηρίξει πως τον παππού της τον σκότωσαν κομμουνιστές και η Ελενα Ακρίτα την… έσφαξε παραθέτοντας στοιχεία.
Οπως αποδείχτηκε, ο υποτιθέμενος παππούς δεν ήταν… καν παππούς της πολιτικού και είχε δολοφονηθεί λόγω ερωτικής αντιζηλίας
Κυρίες και κύριοι του ΠΑΣΟΚ παλαιοί συναγωνιστές, η περίπτωση Καϊλή είναι σοβαρή. Πολύ σοβαρή. Και δεν είναι δυνατόν να ζητάτε από τους ψηφοφόρους σας να επιλέξουν τον αρχηγό του κόμματός σας κι εσείς να κάνετε πως δεν βλέπετε τον ελέφαντα στο δωμάτιο.
Σε όποια άλλη χώρα, το όποιο πολιτικό πρόσωπο θα είχε παραιτηθεί. Χτες. Στη δική μας χώρα, τίποτα. Τους ακούνε και γελάνε και τα πόμολα.
Στον αντίποδα ήταν η ξεκάθαρη και αταλάντευτη θέση του ΚΚΕ, με τον ευρωβουλευτή του Κόμματος Κώστα Παπαδάκη να τονίζει ενώπιον του υπουργού Εργασίας του Κατάρ στη συνεδρίαση της Υποεπιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ευρωκοινοβουλίου ότι «χιλιάδες νεκροί εργάτες όπως και τραυματίες, κατά 90% μετανάστες, καταγράφονται από τότε που ξεκίνησαν τα έργα - κάτεργα για το Μουντιάλ στο Κατάρ. Δεν πρόκειται για εργατικά ατυχήματα, αλλά για εργοδοτικά εγκλήματα, μια μαζική εργατοθυσία στην μπίζνα δισεκατομμυρίων μεταξύ του Κατάρ, της FIFA, των κατασκευαστικών ομίλων και των χορηγών που θησαυρίζουν. Είναι ενδεικτικό ότι διπλασιάστηκαν και οι καταγγελίες απληρωσιάς, φτάνοντας τις 35.000, ενώ απαγορεύονται οι απεργίες και τα συνδικάτα, με υπουργό Εργασίας μάλιστα έναν... "πρώην ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ αναφέρει σχετικά με «το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που ξεπλένει τα λόμπι, τις ΜΚΟ και τα συμφέροντα του κεφαλαίου» ότι «το ΚΚΕ καταψήφισε το κοινό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου με τον τίτλο “Yποψίες διαφθοράς από το Κατάρ και την ευρύτερη ανάγκη για διαφάνεια και λογοδοσία στα θεσμικά όργανα της ΕΕ”, που συνιστά μια αγωνιώδη προσπάθεια να εμφανιστεί το καταδικαστέο και αποκρουστικό σκάνδαλο διαφθοράς και χρηματισμού που εξελίσσεται στην ΕΕ, με επίκεντρο το Ευρωκοινοβούλιο, σαν ένα “μεμονωμένο περιστατικό”, που αφορά αποκλειστικά κάποιους διεφθαρμένους ευρωβουλευτές και παράγοντες».
Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωκοινοβούλιό της. Να την χαίρεστε οι Ευρωλάγνοι…

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

«Ποτέ η γυνή δεν περιφρονεί το ωραιότερο προνόμιο το οποίο η φύσις της εδώρησεν: το κάλλος», έγραφε σε επιστολή της στον Βλάση Γαβριηλίδη το 1896 η Καλλιρρόη Παρρέν. Αν αυτή ήταν η άποψη της ηγέτιδας των φεμινιστριών για το γυναικείο κάλλος, εύκολο είναι να φανταστούμε τη θεοποίηση της ομορφιάς από τις υπόλοιπες εκπροσώπους του γυναικείου φύλου που δεν σκάμπαζαν από φεμινισμούς, ισότητες και τα συναφή. Άλλωστε, από τη μυθική εποχή που ο Πάρις έδωσε «το μήλον της έριδος» στην ωραία Ελένη δεν υπήρξε γυναίκα που να μη θέλησε να βρεθεί στη θέση της.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Ποιος γνωρίζει καλύτερα τι σημαίνει ζωή; Ένας γιατρός που για να πάρει ειδικότητα φθάνει στην ηλικία των σαράντα ετών ή ένας (ευρω)βουλευτής που στην ίδια ηλικία έχει ένα σωρό ακίνητα κι ένα σκασμό σε καταθέσεις; Η ερώτηση σαφώς και  είναι ρητορική, καθώς η άσκηση της πολιτικής για τους κάθε είδους  άπληστους ήταν ανέκαθεν ελκτική.

Γράφει ο Αναστάσιος Αμανατίδης, ιατρός, πρώην δήμαρχος Κιλκίς.

Έλεγα πάντα, εδώ και μερικά χρόνια, από τότε που μπλέξαμε με τα μνημόνια και την κρίση, ότι η ανάκαμψη θα αρχίσει, μόλις ευρεθεί και δοθεί λύση, πρωτίστως στο ‘Μακεδονικό’ και δευτερευόντως στο Κυπριακό πρόβλημα. Ο Ηλίας Αβραμίδης, που συχνά γινόταν αποδέκτης των απόψεών μου, απορούσε, που στήριζα τις απόψεις μου. Πήρε να μου δίνει δίκαιο τώρα τελευταία, που διαλαλείται σε όλους τους τόνους από την κυβέρνηση, ότι τα μνημόνια έληξαν και βγαίνομε στις αγορές.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαστάκης, Θεολόγος, πρώην Λυκειάρχης.
Ο Φώτης Κόντογλου, εκτός από μεγάλος ζωγράφος και αγιογράφος, ήταν αξιόλογος λογοτέχνης. Λόγω του μηχανοποιημένου πολέμου του 1914 – 1918 έχασε την εμπιστοσύνη στο δυτικό πολιτισμό. Κατά τον Λίνο Πολίτη (1906 – 1982) ο Φώτης Κοντόγλου «έμεινε σφιχτά προσκολλημένος στο ίδιο ύφος, χωρίς καμία εσωτερική ανανέωση και τα πολλαπλά δημοσιεύματά του επαναλαμβάνουν τα ίδια μοτίβα ενώ η γλώσσα και το ύφος – που είχαν αναβρύσει τόσον αυθόρμητα και γνήσια στην αρχή- στέγνωσαν αργότερα σε κάποια μανιέρα (= τυποποιημένος τρόπος καλλιτεχνικής έκφρασης) κάποτε και με μια δυσάρεστη αναβίωση αρχαϊσμών και καθαρεύουσας».

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Σε αυτή τη μαγική χώρα που ζούμε έχουμε την τάση να περιπλέκουμε τα πράγματα, να τα παραλλάσουμε, να δημιουργούμε νέες συνθέσεις με πλήθος εκδοχών και αποχρώσεων. Κι αυτό συμβαίνει παντού και φυσικά και στην πολιτική και στον καφέ, που συνδέονται μεταξύ τους άρρηκτα, όπως περιέγραψε ο Αζίζ Νεσίν στη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Ο καφές και η δημοκρατία». Έτσι, ανάμεσα στο μαυρομπλέ και στο βαθύ κόκκινο των ακραίων πολιτικών παρατάξεων υπάρχει πλήθος ενδιάμεσων κομματικών αποχρώσεων, που μάλλον με τις «50 αποχρώσεις του γκρι» φαντάζουν μέσα στο γκρίζο πολιτικό τοπίο, που όσο πάει και μαυρίζει.