Γράφει ο Αριστείδης (Άρης) Παπαδόπουλος, Διευθυντής Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς.

Είναι πλέον πάνω από τρεις μήνες που ο τρόπος  ζωής όλων των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη έχει  αλλάξει ριζικά. Η αβεβαιότητα, ο φόβος και πολλές φορές  ο πανικός έχουν εισβάλλει βίαια και αναπάντεχα στην καθημερινότητα μας.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Ακόμη και σήμερα η μορφή του είναι άγνωστη. Δεν φρόντισε γι' αυτό όσο θα έπρεπε η Ιστορία. Υπηρέτησε τίμια κι ευσυνείδητα τη Ρωσία, χωρίς να παύσει μία στιγμή να είναι Έλληνας. Και παρά τη δόξα του ως υπουργού των Εξωτερικών, δίπλα στον Τσάρο, δεν σκέφθηκε ούτε στιγμή να μείνει στη Ρωσία κι ήρθε να βοηθήσει την Ελλάδα. Και την υπηρέτησε  με πάθος άσβεστο και πόθο διακαή.

Άρθρο του Μαιευτήρα – Γυναικολόγου και βουλευτή Κιλκίς του Κινήματος Αλλαγής, Γιώργου Φραγγίδη, στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Εδώ και τρεις μήνες η παγκόσμια κοινότητα και η πατρίδα βιώνουν μία υγειονομική κρίση, η οποία αναμφίβολα πλήττει χωρίς διακρίσεις όλους, κράτη, κοινωνίες, οικονομίες, συστήματα υγείας, πλούσιους και φτωχούς, άνδρες και γυναίκες, νέους και ηλικιωμένους.

Γράφει ο Δημήτρης Αγαθόπουλος, επικεφαλής δημοτικής παράταξης Κιλκίς, «Συμμετέχω».

Την εβδομάδα που μας πέρασε, μετά από οδηγία της ΚΕΔΕ (Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας), γίναμε μάρτυρες πολλαπλών ατομικών και ομαδικών μηνυμάτων από αιρετούς των Δήμων και των Περιφερειών, για την προσφορά του 50% της κρατικής αντιμισθίας τους για την ενίσχυση των νοσοκομείων και του ΕΣΥ.

Γράφει ο Γιώργος Μάνος.

Της Γενοκτονίας που αδικήθηκε από την ιστοριογραφία και την Ελληνική Πολιτεία.
Οι πρόγονοί μας, όταν ήρθαν «από την Πατρίδα», κουβάλησαν ο καθένας ένα μικρό μπόγο με λίγα πράγματα απ’ το βιος τους. Αυτός ο μπόγος έγινε η μαγιά να ξαναστήσουν καινούργιο σπιτικό.

Όταν πριν από δυο χρόνια φωτογράφιζα τον τοίχο του παλιού σπιτιού της Γουμένισσας, μου ήταν αδύνατο να βάλω σε τάξη τα συναισθήματά μου. Αλλού εστίαζε η φωτογραφική μηχανή κι αλλού το μυαλό μου. Άλλαξα φακό, αλλά κι αυτός της σταθερής εστίασης δεν μπορούσε να βοηθήσει. Τ’ άλματα της ψηφιακής τεχνολογίας δεν μπορούσαν να εγκλωβίσουν σκέψεις και συναισθήματα. Η ψυχή μου ήταν αλλού!

Του Θεοφύλακτου Παγλαρίδη.

Δεν δοκιμάζεται μόνο η υγεία μας ετούτες τις μέρες. Είναι και αξίες σχεδόν ξεχασμένες, πλήρως υποτιμημένες στους καιρούς της σπατάλης προ Κρίσης (π.Κ.), οι οποίες δεν κατάφεραν να ορθοποδήσουν ούτε στη δεκαετία της ανάγκης. Αξίες όπως η αλληλεγγύη, η έγνοια για τον Πλησίον, η κοινωνική ευαισθησία εμπράκτως εκδηλωμένη...
Από λόγια δόξα στον Γιαραμπή. Καθώς δεν πληρώνουμε και εφορία δοξάσαμε εαυτούς και αλλήλους. Στην πράξη οι στενεμένοι πείνασαν και οι χορτάτοι απλώς εξέφραζαν την προφορική αλληλεγγύη τους. Και κάμποσοι χρησιμοποίησαν την πραγματική πείνα των στενεμένων για να σώσουν τα δικά τους (πολυτελή) ιμάτια.
Ετούτες οι μισοπεθαμένες αξίες ιδού και πάλι σε δοκιμασία. Στους μήνες - ελπίδα να μην γίνουν χρόνια- του Κορονοϊού. Όπου ο φόβος φώλιασε στις ψυχές μας και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης απειλεί την ανθρωπιά μας.
Παραπονιόταν ο παππούς που μένει μόνος του στην πολυκατοικία. Κι είναι το παράπονό του η αιτία να γραφτεί το σχόλιο. Είμαι μια εβδομάδα κλεισμένος στο σπίτι μου. Δίπλα, πάνω κάτω υπάρχουν οικογένειες, νέοι... Κανείς δεν χτύπησε την πόρτα μου να δει αν ζω αν πεθαίνω, αν έχω ανάγκη από τρόφιμα, αν έχω φάρμακα...
Δεν καταγγέλλει κανέναν ο παππούς. Και ποιον να καταγγείλει άλλωστε, τον γείτονα; το παιδί του; το εγγόνι του; τους φίλους του;
Την πίκρα του εκφράζει ο παππούς. Την τραγωδία που ζει η ψυχή σε καιρούς όπου μισοπεθαμένες αξίες δοκιμάζονται στο αμόνι του φόβου.
Μην τον αφήσουμε μόνο λοιπόν τον παππού. Μένουμε σπίτι, αλλά μια φορά τη μέρα να χτυπήσουμε την πόρτα του. Έτσι από μακριά, να δει ανθρώπου πρόσωπο. Εκείνο ίσως έχει περισσότερο ανάγκη. Κι όχι τρόφιμα και φάρμακα.

Γράφει ο Γιώργος Φλωρίδης, δικηγόρος, π. βουλευτής Κιλκίς και υπουργός.

Μέσα στον πανικό που προκαλεί μια πρωτοφανής πανδημία και όταν υπάρχουν χιλιάδες θύματα, είναι φυσικό να υπάρχει θυμός και αγανάκτηση απέναντι σε αιφνιδιασμένες ηγεσίες και ασυντόνιστες ενέργειες.

Του Δημήτρη Ιωαννίδη.

Η 10ετής παραμονή και εργασία μου στη Γερμανία  (1989- 2000) με άφησε ανάμεικτα συναισθήματα, τα οποία, η ροή των διαφόρων γεγονότων στη χώρα μας με αναγκάζουν  να αλλάζω συνεχώς θέσεις και να αναθεωρώ τις απόψεις μου πάνω πάντα με βάση τις εξελίξεις που αφορούν τις ελληνογερμανικές σχέσεις.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Δεν βάζει γλώσσα μέσα η Μέλπω. Αρχίζει την γκρίνια και σταματημό δεν έχει. Ο φουκαράς ο Ζαχαρίας γκάνιασε από τότε που την παντρεύτηκε εδώ και κοντά τριάντα χρόνια.