Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Εδώ και χρόνια, ακούω γύρω μου υποτιμητικές εκφράσεις για την λειτουργία των εκπαιδευτικών εκτός σχολείου στην μικρή μας κοινωνία αλλά και ευρύτερα:

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Μέχρι τις αρχές του 20^ου αιώνα η ανέγερση περιπτέρων στις οδούς και τις πλατείες των πόλεων σύμφωνα με τη νομοθεσία περί Δήμων και Κοινοτήτων ανήκε στη  δικαιοδοσία της δημοτικής ή κοινοτικής αρχής, γι αυτό και τα παραχωρούμενα με αυτό τον τρόπο περίπτερα ονομάζονταν «δημοτικά».

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Οι Απόκριες, οι τρεις εβδομάδες πριν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, γιορτάζονταν στο προπολεμικό Κιλκίς με ζωηρότητα και ευθυμία, ιδίως την τελευταία βδομάδα της «Τυρινής» κατά τη διάρκεια της οποίας συνηθίζονταν επισκέψεις μεταμφιεσμένων σε φιλικά σπίτια.

Γράγει ο Χρήστος Σπίγκος.

Η κουβέντα ξεκίνησε ήρεμα. Τρείς νέοι άνθρωποι κι ένας εβδομηντάχρονος. Οι πρώτοι στο ξεκίνημα κι ο απέναντί τους σε πολιτική αγρανάπαυση. Το θέμα, τι άλλο; Οι πολιτικοί και η πολιτική. Εκείνοι γεμάτοι θυμό κι ερωτηματικά κι ο άλλος με επιμονή να υποστηρίζει το δίκιο της ιστορίας, μπορεί και το δικό του.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Στα χρόνια της τουρκοκρατίας ο μοναδικός κοινόχρηστος χώρος της πόλης όπου γινόταν και το ζωεμπόριο ήταν μια μεγάλη δενδροφυτευμένη πλατεία στη συμβολή των σημερινών οδών 21ης Ιουνίου και Βενιζέλου, που σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες ονομαζόταν «Ατ Παζάρ».

Γράφει ο Τάσος Γιοβανούδης.

Νεαρός υπενωμοτάρχης, της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, βρέθηκα να υπηρετώ το 1969 στο Δροσάτο, μετά την αποφοίτησή μου από τη σχολή.

Μου κακοφάνηκε τις πρώτες μέρες, ένοιωσα έξω από τον κόσμο, απομονωμένος, κυρίως λόγω των ανύπαρκτων δρόμων  και συγκοινωνίας.

Γράφει ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος.

Την περασμένη  Κυριακή 3 Μαρτίου ε.ε., δεύτερη του τριωδίου, όσοι εκκλησιάζονται και προσέρχονται πριν την ανάγνωση του Ευαγγελίου, θα ακούσουν από τα χείλη των ιερέων να διαβάζουν την παραβολή του Ασώτου.

Ιδού και εφέτος, περιχαρείς και κατανενυγμένοι, καταλείψαντες επ’ ολίγον τους φρενήρεις ρυθμούς της αγχώδους βιοτής μας, συναχθήκαμε θεοκλήτως στο θεομητορικό αυτό σέμνωμα της Ιεράς Μονής της Παναγίας Γουμενίσσης.

Συναχθήκαμε και εφέτος ως ταπεινοί και αχρείοι δούλοι του Υιού Της. Αλλ’ ο υιοπρεπής μας προς Αυτήν πόθος μας παρακίνησε να υψώσουμε την ψυχή μας «ως το απογεγαλακτισμένον επί την μητέρα αυτού» (Ψαλμ. 130, 2).

Γράφει ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος.

Τα τελευταία χρόνια αυτά της οικονομικής κρίσης, οι μέριμνες των περισσοτέρων Ελλήνων είναι επικεντρωμένες, στο να αντιμετωπίσουμε  την οικονομική δυσπραγία στην οποία  μας έχουν οδηγήσει οι εμπνευστές της νέας μορφής πολέμου, αυτού του οικονομικού, στον οποίο δεν χρειάζεται να χυθεί αίμα (δεν ομιλώ για αυτό των απογοητευμένων  που προβαίνουν σε απονενοημένες ενέργειες) να δαπανηθούν τεράστια χρηματικά ποσά από τους επιτιθέμενους, για οπλικά συστήματα, για μετακινήσεις στρατευμάτων και ότι άλλο συνεπάγεται από μια ένοπλη σύρραξη.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός– συγγραφέας.

Η μεγαλύτερη ουτοπία είναι η δημοκρατία. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια την κυνηγά ο Έλληνας, αλλά αυτή πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο!  Οι λέξεις «δημοκρατία» και «πλειοψηφία» διαφέρουν μεταξύ τους. Η πλειοψηφία είναι έννοια ποσοτική, ενώ η δημοκρατία είναι έννοια ποιοτική, που μέτρο της έχει τη δικαιοσύνη και την ισότητα.